Woelige weken in de droge hete tijd
Door: Mark en Bob
03 Oktober 2005 | Suriname, Paramaribo
Lief thuisfront,
even een snel berichtje …
het waren immers weer een paar woelige weken in het hete Suriname. De droge HETE tijd heeft nog heftiger zijn intrede gedaan. De sibi busi’s houden hun winterslaap (in Nederland) vrezen we. Tijd om ze weer eens wakker te schudden, (een regendans hebben we al geprobeerd, maar bracht geen soelaas).
DOKTER vertelt:
Helaas heeft een of andere mug beladen met Dengue-virussen Bob te grazen genomen. Hij werd langzaam ziek: hoofdpijn, spierpijnen en vooral vermoeidheid. Een week lang kon hij niet deelnemen aan het avondprogramma op het sportcentrum/sauna en vervolgens op onze veranda (kaarten, zingen, djogo’s, spelletjes en last but not least slap ouwehoeren). Nadat hij enkele dagen thuis op de bank gehangen had, vonden Ronald en ik dat het toch verstandiger was om even langs het ziekenhuis te gaan. Echter het bleek niet om “even” te gaan, want hij was zodanig uitgedroogd dat zijn bloeddruk aan de lage kant was en daardoor het bloed zijn vinger- en teentoppen niet meer bereiken kon. Infuusbeleid werd dus opgemaakt. In eerste instantie spartelde hij flink tegen, want hij zou thuis wel kunnen drinken, meende hij. (Bagatellisatie ten top…) Toen de internist hem een verklaring voorhield, die hij moest tekenen onder het kopje “Patiënt wenst tegen medisch advies naar huis te gaan”, krabbelde hij snel terug. Enkele seconden later blonk er een mooie infuusnaald in zijn hand, waardoor het vocht naar binnen sijpelde.
Hij kwam bij mij op de klasse-afdeling te liggen. Het klasse-systeem wil zeggen dat er onderscheid is in de voorzieningen (en zelfs in de medicijnen). Mensen die verzekerd zijn voor de 1e klasse liggen alleen op een kamer, eventueel met airco en tv. Zij krijgen bijvoorbeeld ook duurdere medicijnen die armere mensen niet betalen kunnen. De tweede klasse houdt in dat je met zijn tweetjes een kamer deelt, geen airco, geen tv. Bij de derde (standaardklasse) ligt men met zijn zessen op een zaal (zoals in de rest van het ziekenhuis). Bob kwam op de tweede klasse terecht naast een icterische patiënt van mij terecht. Jammer genoeg mocht ik hem niet statussen, want dat zou de behandeling mogelijk kunnen beïnvloeden (coloscopie, verblijfscatheter, maagsonde etc want je kan immers niet voorzichtig genoeg zijn met je vrienden ;-)). Uiteindelijk bepaalde de zaalarts dat ie met een kolf vocht om de 4 uur en wat paracetamolletjes kon volstaan. Gelukkig liep ik wel mee visite langs het bed van patiënt Kühbauch. Tevens had ik ook avonddienst om deze lastige patiënt te voorzien van soep (ziekenhuiseten zoals brood met sardientjes in de avond verdroeg hij niet), dvd-spelers, koptelefoons, boeken, muziek en iemand om mee te praten. Gelukkig was zijn buurman erg aardig voor hem, want hij mocht gebruik maken van zijn koelkastje en ventilator.
De volgende dag liep Bob uit verveling alweer met zijn infuuspaal over de gang te sjouwen. Ook kwam hij regelmatig naar de artsenkamer, waar ik en Djerry (een serieuze zaalarts van beneden, want mijn eigen zaalarts Roberto was ziek) druk bezig waren met nieuwe opnames, beleid bepalen enzovoorts. “Zo captains, alles onder controle, kan ik al naar huis?!” klonk het dan ineens door de kamer. Daar stond ie dan met zijn pyama en infuuszak in de hand. Djerry vond dit in tegenstelling tot mij niet grappig. Helemaal niet omdat hij besloot dat Bob nog moest blijven vanwege een Hb-stijging van maar liefst een tiende (ahum). Hier was Bob niet blij mee, ook niet omdat hij van de zusters niet teveel mocht rondlopen over de afdeling. Hij stond dan ook bekend als de woelige patiënt.
Na twee daagjes in het ziekenhuis geslapen te hebben, mocht hij weer naar huis. Aanvankelijk leek hij goed opgeknapt te zijn, maar al snel bleek dat zijn conditie toch nog niet geoptimaliseerd (lees: weg) was. Hij kon dan ook niet deelnemen aan de afscheidsavond van onze huisgenoten Ronald en Rice, die vorige week zaterdag vertrokken zijn. Ondanks de afwezigheid van Bob was het toch een geslaagde avond. We hebben eerst met een groep gegeten bij De Waagh (diner van zo’n 4 uur in een decadent restaurant), daarna nog een biertje en wat bitterballen gepakt bij het Vat en vervolgens tot in de laatste uurtjes gedanst op de bubble-muziek van disco Touche.
… aldus Dokter Mark
NB: we hebben getracht de boosdoener bij zijn kladden te pakken, maar helaas was hij moeilijk te traceren. Aldus besloten we grove maatregelen te nemen om zijn hele familie te weren: intensief klamboegebruik en een dikke laag DEET.
PATIENT vertelt:
Even voor de ongeruste mensen in Nederland, inmiddels ben ik al weer goed opgeknapt! Er zijn dit weekeinde alweer de nodige djogos door gegaan, die had ik wel gemist in het ziekenhuis. Hier even mijn ervaringen uit het ziekenhuis. Het klopt dat ik echt geen zin had om opgenomen te worden, maar wat moet je als je min of meer gedwongen word. Mijn nachten in een ziekenhuisbed waren echt een ramp. Om 5 uur in de ochtend maken ze je wakker om je pols en temp te meten, dan denk je: “zo nu weer lekker verder slapen”. Komen ze om 5:15 uur weer langs om je bloeddruk te meten, bij moest dit tot overmaat van ramp ook vaak herhaald worden omdat ze niet konden geloven dat mijn bloeddruk zo laag was!!! Ze zijn hier hogere bloeddrukken gewend er zijn hier namelijk veel big mamma’s. Na de bloeddruk meting sliep ik meestal weer snel in en werd ik pas weer om 6 uur wakker gemaakt (grrrmbl) voor de thee. Mijn buurman stond dan meestal op om zich te gaan wassen. Je kunt je voorstellen dat ik dus echt aan mijn rust toe kwam. Het matras was overigens wel heerlijk, die was namelijk van plastic (makkelijker schoon te maken) hierdoor lag ik al snel in mijn eigen zweet te rollen, en ik kan je verzekeren dat ik aardig gezweet heb met 39 graden koorts.
Na de eerste dag had ik al genoeg van het ziekenhuis leven en verveelde ik me kapot. Overdag was er echt geen zak te doen. Het enige wat ik te doen had was een beetje rond lopen en een boekje lezen of een dvd-tje kijken. Het lopen werd me al snel door de verpleging aan banden gelegd omdat ze vonden dat ik moest rusten. Ik werd zelfs door een verpleegkundige een “woelige patiënt” genoemd. Later noemde deze zuster me zelfs geen patiënt meer maar een lastige co-assistent (hoezo: gefrustreerd). Tot overmaat van ramp, voor haar en voor mij moest ik nog een dag langer blijven omdat ze dachten dat ik nog steeds uitgedroogd was (1 tiende hb-stijging), mijn uitleg aan Djerry over meetfouten door het lab mocht helaas niet baten. Dus nog een nacht!!! ’s Ochtends kwam de hele stoet weer om visite te lopen. Mark droeg aan de verpleegkundige op een coloscopie te plannen bij mij. Tot mijn grote verbazing schreef de verpleegkundige dit ook nog in het afsprakenboek. Mark heeft het later toch maar teruggedraaid. In de ochtend voelde me ik eigenlijk echt klote maar dit vertelde ik natuurlijk niet aan Djerry. Hem vertelde ik dat ik me opperbest voelde en dat hoe dan ook ik naar huis ging, al zouden mijn trombo’s dalen tot 1 ( complicatie van dengue). Eenmaal thuis voelde ik me al snel opknappen al kon ik helaas nog niet mee met het afscheidsdinner. De dagen daarna kreeg ik flinke uitslag (rode vlekjes) die jeukte als hel. Gelukkig is die uitslag weer restloos verschenen. Even was ik namelijk bang dat het ging om scabies.
… aldus patiënt Bob
Gezamenlijke versie:
Zaterdag de 24e van augustus zijn Rice en Ronald vertrokken naar jullie koude kikkerlandje. ’s Ochtends een heerlijk afscheidsontbijtje gemaakt. Brian, onze taxivriend, bracht ze rond het middag uur naar Zanderij. Vanaf dat moment was het aantal bewoners tot de helft gereduceerd; tijd om te verhuizen dus. Met zijn tweeën op een kamer, een ventilator delend in deze hitte is geen pretje. Meteen dus onze spullen bijeengepakt en de (voormalige) kamers van Rice en Ronald in beslag genomen. Nadat de volksverhuizing plaats gevonden had, hebben we nog even een frisse duik in het zwembad genomen. De duikplank was nu weer afgezet, wel handig nadat ik (Mark) na een dubbele salto met schroef op de bodem geknald was (diepte slechts 2:15m). Mag dus van geluk spreken dat er enkel een haematoompje op mijn neusrug schitterende.
Die avond lekker rustig aangedaan bij een filmpje in onze huiskamer en vervolgens in onze nieuwe nesten gekropen. Eigen kamer, eigen kasten, eigen wasbak, eigen ventilator, geen gesnurk van de ander, een groot feest dus. De volgende ochtend hebben we een grote schoonmaak gehouden dwars door het huis wat zeker nodig was. Rice ;-) met name had er een zeer grote puinhoop van gemaakt, overal rondslingerende spullen en etenswaar. Vanaf zijn vertrek leven we nu best proper.
Bob was nog ietwat zwakjes en besloot nog een dag thuis te blijven. De rest van de week was hij wel weer present op de vrouwen interne. Afgelopen vrijdag besloten we een pannenkoekenfeest te houden in ons stulpje. We nodigden wat mensen uit om een lekker hapje te komen eten. Toen er 10 mensen enthousiast reageerden op ons aanbod zagen we in dat het misschien een te tijdrovend karwei zou worden met slechts een aftandse aanbakpan, besloten we een roti te halen. Sanne (ook een co uit het ziekenhuis) en Mark hebben op Bobs verzoek nog wel het toetje verzorgd. Een keer raden: warme pannenkoek met koud ijs en chocoladesaus. Aldus toch nog een beetje pannenkoekenfeest ;-), Na dit geslaagde eetfestijn zijn we met zijn allen per taxi de stad ingetrokken om het uitgaansleven te proeven. We eindigden (wederom) in Touche, aangezien daar een Surinaamse band op zou treden. Toen we een paar nummers gehoord hadden, werden we toch minder enthousiast, omdat alleen Surinamers op deze muziek wisten te dansen (de ritmiek van de bewegende bips (het zogenaamde “boeken”)) hebben we nog steeds niet onder controle). Maar we hebben nog een paar maanden te gaan …..
De daaropvolgende nacht was erg kort (1 uurtje om te slapen). Om kwart voor acht stonden we op om om acht uur aanwezig te zijn bij het ziekenhuis voor een trip met de verpleging (van de afdeling van Mark). Een kwartiertje verzorging leverden twee ongeschoren, ongewassen en door het racen bezwete boenders op. De bus vertrok pas een uur later dan gepland (hoezo Suriname?), dus bij de halte was er nog ruimschoots tijd om een broodje en wat sap te halen. De bus zat bomvol (weinig beenruimte natuurlijk, nog steeds drukplekken op de benen). Bij het wegrijden van de bus pompte er al meteen al harde muziek uit de speakers. De sfeer zat er dus al snel in. Onderwegen pikten de chauffeur nog even wat mensen en grote pannen voedsel op. De reisleidster (een van de hoofdzusters) zorgde dat we uiteindelijk toch de goede afslag namen naar Onoribo, alwaar the happening plaats zou vinden. Orinobo is een plantage met een snelstromende rivier. Eenmaal aangekomen werd de bus uitgeladen, alle tuinstoelen buiten gezet en begon de eerste maaltijd: bami. Hierna hebben we een paar potjes gejokerd met vier verpleegkundigen (Ned. stagiaires). Toen ik (Mark) de eerste drie potjes snel gewonnen had (moeders bedankt ;-)), had de rest toch meer zin om te gaan zwemmen.
Er was een smal snelstromend riviertje waar we lekker in konden zwemmen (niet te ver anders kwam je niet meer tegen de stroming terug). Veel Surinaamse verpleegkundigen konden niet zwemmen en verfristen zich met rivierwater gevulde kalebassen. We leerden van een broeder ons in te smeren met modder/klei, wat huidhelend zou moeten werken. Nadat de modder hard geworden was onder de zon en de huid aan alle kanten trok, kon het weer (met moeite) afgespoeld worden. Tot nu toe hebben we nog geen gave huid gemerkt, maar misschien komt dat nog als de roodheid er vanaf is…
Na het zwemmen kregen we weer een maaltijd: rijst met parbo. Hierna hebben we gerelaxt, beetje lezen kaarten, het terrein verkennen. Hierna kregen we verrassend genoeg opnieuw een maaltijd: roti kip. Na de roti kregen we nog een zak popcorn, chips, zelf gebakken koekjes en een snoepzakje. Hierbij is het raadsel omtrent het postuur van de verpleegkundige dus opgelost …
Rond een uurtje of vijf keerden we weer huiswaarts met de partybus. Eenmaal thuis besloten we even een verlate siësta te houden om het slaaptekort te verkleinen. Daarna zouden we naar Het feest van Suriname gaan (parbo bestond namelijk 50 jaar en gaf een groot feest op het onafhankelijkheidsplein). Echter tot onze grote spijt en frustratie werden we pas de volgende dag wakker (na zo’n 15 uur slaap). Feestje gemist dus. Totaal gedesillusioneerd zaten we aan het ontbijt om vervolgens dit bericht te typen ….
Nou, tot zover deze korte berichtgeving. Heel veel liefs aan allen !!
Soko Bob en Soko Mark
even een snel berichtje …
het waren immers weer een paar woelige weken in het hete Suriname. De droge HETE tijd heeft nog heftiger zijn intrede gedaan. De sibi busi’s houden hun winterslaap (in Nederland) vrezen we. Tijd om ze weer eens wakker te schudden, (een regendans hebben we al geprobeerd, maar bracht geen soelaas).
DOKTER vertelt:
Helaas heeft een of andere mug beladen met Dengue-virussen Bob te grazen genomen. Hij werd langzaam ziek: hoofdpijn, spierpijnen en vooral vermoeidheid. Een week lang kon hij niet deelnemen aan het avondprogramma op het sportcentrum/sauna en vervolgens op onze veranda (kaarten, zingen, djogo’s, spelletjes en last but not least slap ouwehoeren). Nadat hij enkele dagen thuis op de bank gehangen had, vonden Ronald en ik dat het toch verstandiger was om even langs het ziekenhuis te gaan. Echter het bleek niet om “even” te gaan, want hij was zodanig uitgedroogd dat zijn bloeddruk aan de lage kant was en daardoor het bloed zijn vinger- en teentoppen niet meer bereiken kon. Infuusbeleid werd dus opgemaakt. In eerste instantie spartelde hij flink tegen, want hij zou thuis wel kunnen drinken, meende hij. (Bagatellisatie ten top…) Toen de internist hem een verklaring voorhield, die hij moest tekenen onder het kopje “Patiënt wenst tegen medisch advies naar huis te gaan”, krabbelde hij snel terug. Enkele seconden later blonk er een mooie infuusnaald in zijn hand, waardoor het vocht naar binnen sijpelde.
Hij kwam bij mij op de klasse-afdeling te liggen. Het klasse-systeem wil zeggen dat er onderscheid is in de voorzieningen (en zelfs in de medicijnen). Mensen die verzekerd zijn voor de 1e klasse liggen alleen op een kamer, eventueel met airco en tv. Zij krijgen bijvoorbeeld ook duurdere medicijnen die armere mensen niet betalen kunnen. De tweede klasse houdt in dat je met zijn tweetjes een kamer deelt, geen airco, geen tv. Bij de derde (standaardklasse) ligt men met zijn zessen op een zaal (zoals in de rest van het ziekenhuis). Bob kwam op de tweede klasse terecht naast een icterische patiënt van mij terecht. Jammer genoeg mocht ik hem niet statussen, want dat zou de behandeling mogelijk kunnen beïnvloeden (coloscopie, verblijfscatheter, maagsonde etc want je kan immers niet voorzichtig genoeg zijn met je vrienden ;-)). Uiteindelijk bepaalde de zaalarts dat ie met een kolf vocht om de 4 uur en wat paracetamolletjes kon volstaan. Gelukkig liep ik wel mee visite langs het bed van patiënt Kühbauch. Tevens had ik ook avonddienst om deze lastige patiënt te voorzien van soep (ziekenhuiseten zoals brood met sardientjes in de avond verdroeg hij niet), dvd-spelers, koptelefoons, boeken, muziek en iemand om mee te praten. Gelukkig was zijn buurman erg aardig voor hem, want hij mocht gebruik maken van zijn koelkastje en ventilator.
De volgende dag liep Bob uit verveling alweer met zijn infuuspaal over de gang te sjouwen. Ook kwam hij regelmatig naar de artsenkamer, waar ik en Djerry (een serieuze zaalarts van beneden, want mijn eigen zaalarts Roberto was ziek) druk bezig waren met nieuwe opnames, beleid bepalen enzovoorts. “Zo captains, alles onder controle, kan ik al naar huis?!” klonk het dan ineens door de kamer. Daar stond ie dan met zijn pyama en infuuszak in de hand. Djerry vond dit in tegenstelling tot mij niet grappig. Helemaal niet omdat hij besloot dat Bob nog moest blijven vanwege een Hb-stijging van maar liefst een tiende (ahum). Hier was Bob niet blij mee, ook niet omdat hij van de zusters niet teveel mocht rondlopen over de afdeling. Hij stond dan ook bekend als de woelige patiënt.
Na twee daagjes in het ziekenhuis geslapen te hebben, mocht hij weer naar huis. Aanvankelijk leek hij goed opgeknapt te zijn, maar al snel bleek dat zijn conditie toch nog niet geoptimaliseerd (lees: weg) was. Hij kon dan ook niet deelnemen aan de afscheidsavond van onze huisgenoten Ronald en Rice, die vorige week zaterdag vertrokken zijn. Ondanks de afwezigheid van Bob was het toch een geslaagde avond. We hebben eerst met een groep gegeten bij De Waagh (diner van zo’n 4 uur in een decadent restaurant), daarna nog een biertje en wat bitterballen gepakt bij het Vat en vervolgens tot in de laatste uurtjes gedanst op de bubble-muziek van disco Touche.
… aldus Dokter Mark
NB: we hebben getracht de boosdoener bij zijn kladden te pakken, maar helaas was hij moeilijk te traceren. Aldus besloten we grove maatregelen te nemen om zijn hele familie te weren: intensief klamboegebruik en een dikke laag DEET.
PATIENT vertelt:
Even voor de ongeruste mensen in Nederland, inmiddels ben ik al weer goed opgeknapt! Er zijn dit weekeinde alweer de nodige djogos door gegaan, die had ik wel gemist in het ziekenhuis. Hier even mijn ervaringen uit het ziekenhuis. Het klopt dat ik echt geen zin had om opgenomen te worden, maar wat moet je als je min of meer gedwongen word. Mijn nachten in een ziekenhuisbed waren echt een ramp. Om 5 uur in de ochtend maken ze je wakker om je pols en temp te meten, dan denk je: “zo nu weer lekker verder slapen”. Komen ze om 5:15 uur weer langs om je bloeddruk te meten, bij moest dit tot overmaat van ramp ook vaak herhaald worden omdat ze niet konden geloven dat mijn bloeddruk zo laag was!!! Ze zijn hier hogere bloeddrukken gewend er zijn hier namelijk veel big mamma’s. Na de bloeddruk meting sliep ik meestal weer snel in en werd ik pas weer om 6 uur wakker gemaakt (grrrmbl) voor de thee. Mijn buurman stond dan meestal op om zich te gaan wassen. Je kunt je voorstellen dat ik dus echt aan mijn rust toe kwam. Het matras was overigens wel heerlijk, die was namelijk van plastic (makkelijker schoon te maken) hierdoor lag ik al snel in mijn eigen zweet te rollen, en ik kan je verzekeren dat ik aardig gezweet heb met 39 graden koorts.
Na de eerste dag had ik al genoeg van het ziekenhuis leven en verveelde ik me kapot. Overdag was er echt geen zak te doen. Het enige wat ik te doen had was een beetje rond lopen en een boekje lezen of een dvd-tje kijken. Het lopen werd me al snel door de verpleging aan banden gelegd omdat ze vonden dat ik moest rusten. Ik werd zelfs door een verpleegkundige een “woelige patiënt” genoemd. Later noemde deze zuster me zelfs geen patiënt meer maar een lastige co-assistent (hoezo: gefrustreerd). Tot overmaat van ramp, voor haar en voor mij moest ik nog een dag langer blijven omdat ze dachten dat ik nog steeds uitgedroogd was (1 tiende hb-stijging), mijn uitleg aan Djerry over meetfouten door het lab mocht helaas niet baten. Dus nog een nacht!!! ’s Ochtends kwam de hele stoet weer om visite te lopen. Mark droeg aan de verpleegkundige op een coloscopie te plannen bij mij. Tot mijn grote verbazing schreef de verpleegkundige dit ook nog in het afsprakenboek. Mark heeft het later toch maar teruggedraaid. In de ochtend voelde me ik eigenlijk echt klote maar dit vertelde ik natuurlijk niet aan Djerry. Hem vertelde ik dat ik me opperbest voelde en dat hoe dan ook ik naar huis ging, al zouden mijn trombo’s dalen tot 1 ( complicatie van dengue). Eenmaal thuis voelde ik me al snel opknappen al kon ik helaas nog niet mee met het afscheidsdinner. De dagen daarna kreeg ik flinke uitslag (rode vlekjes) die jeukte als hel. Gelukkig is die uitslag weer restloos verschenen. Even was ik namelijk bang dat het ging om scabies.
… aldus patiënt Bob
Gezamenlijke versie:
Zaterdag de 24e van augustus zijn Rice en Ronald vertrokken naar jullie koude kikkerlandje. ’s Ochtends een heerlijk afscheidsontbijtje gemaakt. Brian, onze taxivriend, bracht ze rond het middag uur naar Zanderij. Vanaf dat moment was het aantal bewoners tot de helft gereduceerd; tijd om te verhuizen dus. Met zijn tweeën op een kamer, een ventilator delend in deze hitte is geen pretje. Meteen dus onze spullen bijeengepakt en de (voormalige) kamers van Rice en Ronald in beslag genomen. Nadat de volksverhuizing plaats gevonden had, hebben we nog even een frisse duik in het zwembad genomen. De duikplank was nu weer afgezet, wel handig nadat ik (Mark) na een dubbele salto met schroef op de bodem geknald was (diepte slechts 2:15m). Mag dus van geluk spreken dat er enkel een haematoompje op mijn neusrug schitterende.
Die avond lekker rustig aangedaan bij een filmpje in onze huiskamer en vervolgens in onze nieuwe nesten gekropen. Eigen kamer, eigen kasten, eigen wasbak, eigen ventilator, geen gesnurk van de ander, een groot feest dus. De volgende ochtend hebben we een grote schoonmaak gehouden dwars door het huis wat zeker nodig was. Rice ;-) met name had er een zeer grote puinhoop van gemaakt, overal rondslingerende spullen en etenswaar. Vanaf zijn vertrek leven we nu best proper.
Bob was nog ietwat zwakjes en besloot nog een dag thuis te blijven. De rest van de week was hij wel weer present op de vrouwen interne. Afgelopen vrijdag besloten we een pannenkoekenfeest te houden in ons stulpje. We nodigden wat mensen uit om een lekker hapje te komen eten. Toen er 10 mensen enthousiast reageerden op ons aanbod zagen we in dat het misschien een te tijdrovend karwei zou worden met slechts een aftandse aanbakpan, besloten we een roti te halen. Sanne (ook een co uit het ziekenhuis) en Mark hebben op Bobs verzoek nog wel het toetje verzorgd. Een keer raden: warme pannenkoek met koud ijs en chocoladesaus. Aldus toch nog een beetje pannenkoekenfeest ;-), Na dit geslaagde eetfestijn zijn we met zijn allen per taxi de stad ingetrokken om het uitgaansleven te proeven. We eindigden (wederom) in Touche, aangezien daar een Surinaamse band op zou treden. Toen we een paar nummers gehoord hadden, werden we toch minder enthousiast, omdat alleen Surinamers op deze muziek wisten te dansen (de ritmiek van de bewegende bips (het zogenaamde “boeken”)) hebben we nog steeds niet onder controle). Maar we hebben nog een paar maanden te gaan …..
De daaropvolgende nacht was erg kort (1 uurtje om te slapen). Om kwart voor acht stonden we op om om acht uur aanwezig te zijn bij het ziekenhuis voor een trip met de verpleging (van de afdeling van Mark). Een kwartiertje verzorging leverden twee ongeschoren, ongewassen en door het racen bezwete boenders op. De bus vertrok pas een uur later dan gepland (hoezo Suriname?), dus bij de halte was er nog ruimschoots tijd om een broodje en wat sap te halen. De bus zat bomvol (weinig beenruimte natuurlijk, nog steeds drukplekken op de benen). Bij het wegrijden van de bus pompte er al meteen al harde muziek uit de speakers. De sfeer zat er dus al snel in. Onderwegen pikten de chauffeur nog even wat mensen en grote pannen voedsel op. De reisleidster (een van de hoofdzusters) zorgde dat we uiteindelijk toch de goede afslag namen naar Onoribo, alwaar the happening plaats zou vinden. Orinobo is een plantage met een snelstromende rivier. Eenmaal aangekomen werd de bus uitgeladen, alle tuinstoelen buiten gezet en begon de eerste maaltijd: bami. Hierna hebben we een paar potjes gejokerd met vier verpleegkundigen (Ned. stagiaires). Toen ik (Mark) de eerste drie potjes snel gewonnen had (moeders bedankt ;-)), had de rest toch meer zin om te gaan zwemmen.
Er was een smal snelstromend riviertje waar we lekker in konden zwemmen (niet te ver anders kwam je niet meer tegen de stroming terug). Veel Surinaamse verpleegkundigen konden niet zwemmen en verfristen zich met rivierwater gevulde kalebassen. We leerden van een broeder ons in te smeren met modder/klei, wat huidhelend zou moeten werken. Nadat de modder hard geworden was onder de zon en de huid aan alle kanten trok, kon het weer (met moeite) afgespoeld worden. Tot nu toe hebben we nog geen gave huid gemerkt, maar misschien komt dat nog als de roodheid er vanaf is…
Na het zwemmen kregen we weer een maaltijd: rijst met parbo. Hierna hebben we gerelaxt, beetje lezen kaarten, het terrein verkennen. Hierna kregen we verrassend genoeg opnieuw een maaltijd: roti kip. Na de roti kregen we nog een zak popcorn, chips, zelf gebakken koekjes en een snoepzakje. Hierbij is het raadsel omtrent het postuur van de verpleegkundige dus opgelost …
Rond een uurtje of vijf keerden we weer huiswaarts met de partybus. Eenmaal thuis besloten we even een verlate siësta te houden om het slaaptekort te verkleinen. Daarna zouden we naar Het feest van Suriname gaan (parbo bestond namelijk 50 jaar en gaf een groot feest op het onafhankelijkheidsplein). Echter tot onze grote spijt en frustratie werden we pas de volgende dag wakker (na zo’n 15 uur slaap). Feestje gemist dus. Totaal gedesillusioneerd zaten we aan het ontbijt om vervolgens dit bericht te typen ….
Nou, tot zover deze korte berichtgeving. Heel veel liefs aan allen !!
Soko Bob en Soko Mark
-
03 Oktober 2005 - 20:27
Roel:
He Dokter en Patient,
Wat een belevenissen.....geweldig en erg leuk om te lezen.
Hopelijk geen restverschijnselen patient? En dokter, toch weer een leerzame ervaring. Hoe was de coloscopie?
Veel plezier, Roel -
03 Oktober 2005 - 20:30
Roel:
He lui,
Wat zie ik daar voor leuke chickies op de foto?
Groeten -
04 Oktober 2005 - 07:32
Harmke:
he daar!
wow wat een verhalen! Hoe gaat het nu, Bob?
Ik heb laatste co-schap inmiddels gehad. Ja, er is toch een einde aan gekomen... En nu vakantie!
Veel plezier verder met feesten en in het ziekenhuis!
groetjes Harmke -
04 Oktober 2005 - 11:40
Melous:
Heey! Hoe is het daar in Su? Alles nog kits? liefs, Marlous -
05 Oktober 2005 - 09:55
Ilze:
hi jongens,
Jeetje wat een verhalen zeg!! Ik ben wel erg bezorgd geweest hoor bobie!! Niet meer doen, plus let op die vervelende krengen want nog een keer gestoken worden door die rot beesten en je kunt het wel vergeten he!! Gelukkig gaat het nu weer goed, mis je wel en ik vond het super om je stem weer even te horen!
dikke kus je zusje!
ps: Mark thanks dat je zo goed voor hem gezorgd heb...hihi -
05 Oktober 2005 - 14:38
Suus:
Halloooo, Bob en Mark!!
Wat een leuke verhalen, ik heb genoten. Nou ja Bob,van
wie heb je die "eigenwijzigheid",
jongen, niet van je tante, hoor! Gelukkig ben je in goed gezelschap als ik dat zo inschat, ahhhh, zielepoot.De enige manier
om hem te helpen, he Mark?
Ik hoop dat jullie snel dat 'boeken' leren, dan ben ik aan de beurt als jullie weer hier zijn.Lijkt
me heel leuk om zo'n dans te leren, hi,hi!Volgens mij
is het een groot feest daar
in Su als ik op jullie verhalen moet afgaan.Gaaf!
Pas goed op jullie zelf, veel plezier en succes met
jullie werk in het ziekenhuis!
Liefs,Suus. -
06 Oktober 2005 - 19:03
Sjarrel:
gelikte site mannen -
10 Oktober 2005 - 07:57
Gerrit En Marion:
hallo Mark leuk jouw avonturen in suriname te lezen. je bent een echte globetrotter aan het worden. Geniet van de mooie plaatsen op de wereld. Met ons alles goed.Ook groetjes van Bram en Martijn. -
11 Oktober 2005 - 17:00
MAMA:
O,o wat een verhalen .Ik geniet er steeds weer van.
Bob met jouw gezondheid gaat het toch niet soko,soko ,he.Je bent ook wel erg eigenwijs geweest.Fijn dat je van die verstandige vrienden hebt die een beetje op jou letten.Wij zijn blij dat alles weer redelijk gaat. Mark kijk jij ook uit .Probeer eerst even hoe diep het overal is. Je hebt echt geluk gehad. -
11 Oktober 2005 - 17:14
Mamma:
Hier ben ik nog even ..Ik ben benieuwd waar jullie als huisartsen terecht komen.Spannend!!!!!!
De foto s zijn erg leuk ,wanneer komt er een nieuwe zending????
Jongens maak er en mooie tijd van en tot gauw mails .
Bob een dikke kus en tot aan de telefoon. -
11 Oktober 2005 - 17:48
Ronald:
ODES VOOR AMY GEZONGEN VANAF EEN BALKONNETJE IN PARAMARIBO!
Amyyyy, Amyyyy....dans met mij de tango de (censuur..) Amyyy, Amyyy
want we zijn voor elkander geboren.
Amyy, Amyyyyyyy blijf bij mij de hele nacht..Amy, oh mij Amyyy....ik verlang naar jou..(censuur)
Heeeee pretty Amy...H...H -
11 Oktober 2005 - 17:59
Ronald:
Hee balkonmakkers uit Paramaribo!!
Fijn Bobo te horen dat je weer geheel de oude bent. Enige lichte zorgen had ik wel nog toen ik die zaterdag vertrok naar Nederland.
Maar zo te lezen gaat, zolang jullie de spulletjes en ventilatoren maar heel houden, alles prima daar ;-)
Is mijn 'geliefde' braziliaanse al weer tertug van weggeweest en wederom hard aan het werk?
En hoe is staan de zaken omtrent het 'beloofde' VAT shirt..;-)
BEn benieuwd naar julie verdere belevenissen daar in de droge hete tijd.
Doe iedereen de groeten en een bigi brasa aan Linda en Annelies...oh ja en natuurlijk ook voor jullie..haha
Muchos ballos
et mariposa tracionera de suza faria con quatro stagione.
Ciao!! -
13 Oktober 2005 - 10:04
Ouders Mark:
Lieve Mark.
Even nog een beetje opvoeden; neem je wel op tijd je vitamientjes??!!!!
Fijn om te lezen, te horen en te zien dat je het zo leuk hebt en dat het goed gaat met de gezondheid . Wij genieten mee.
veel liefs en xxx van ons -
23 Oktober 2005 - 07:47
Hola Mark!:
He broertje ;-) Alles okidoki daar?Voorzichtig met je voet he!Geen fratsen,dat scheelt.. Hier gaat ook alles goed! We gaan zometeen ontbijten, want het is bijna 10.00;-) Met een gekookt eike en witte bollekes;-). Met duo-penotti (mmmm). Have fun nog in Su!! Groeten ook aan (sponge) Bob! -
23 Oktober 2005 - 07:49
Markos:
oja vergeten: liefs van je l.l. zus -
23 Oktober 2005 - 13:02
Suus:
Soko, soko, Bob en Mark,
hoe is het ermee? Geen bericht is goed bericht zullen we maar zeggen. We
wachten op de nieuwe avonturen die wel goed af-
lopen natuurlijk.Zijn jullie ook al in het oerwoud geweest? Volgens Mendy moet dat adembenemend
zijn.Vooral dat eilandje Isadou schijnt sprookjesachtig te zijn.
Hoe bevalt de huisartsenpraktijk? Een beetje anders dan hier?
Ik ben heel erg benieuwd.
Gauw weer even achter de compu, oke? Liefs, Suus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
