Mark the Bosbakra: "the ladoani experience"
Door: Mark
21 November 2005 | Suriname, Paramaribo
The Ladoani experience ...
Zo, ik ben inmiddels weer teruggekeerd uit het binnenland, oftwel “het bos”.
Vorige week stond ik al om half acht op Schiphol (zoals ze het busstation op de Saramaccastraat noemen), bepakt met twee rugzakken en een grote vuilniszak met proviand voor een week. De “boeing” vertrok echter pas om kwart over negen. Na een hobbelige en stoffige busrit over de Afobakkaweg bereikten we vier uur later Atjoni; het einde van de weg. Op deze drukke transportlocatie vindt de overstap van de bus op de boot plaats. Al snel kwamen er vele bootsmannen aangerend, waaronder een uit Ladoani. De tocht over het water van de meanderende rivier was echt schitterend: met een klein bootje langs dat kolossale regenwoud, dat zo nu en dan deels onderbroken wordt door dorpjes. Twee maal moesten we en stukje lopen omdat de boot dan over diverse rotsformaties heen getild moest werd. In de hete droge tijd is de waterstand vaak erg laag.
Rond een uur of vier stopten we in Ladoani, de medische hoofdpost voor de omringende dorpjes, waaronder Nieuw Aurora. Een broeder stond me al op te wachten om de sleutels van de dokterswoning te overhandigen. De arts bleek net die dag ervoor te zijn vertrokken, dus ik had de gehele (boven)woning voor mezelf. Het huis bevindt zich aan de rivier en het uitzicht was daarom ook bijzonder mooi. In de rivier speelden kinderen op en langs de rotsen, vrouwen waren ijverig bezig met wassen en mannen zaten op hun gemak vanuit hun bootje te hengelen. Na snel mijn spullen gedumpt te hebben, nam ik mijn eerste verfrissende duik in de rivier (waarna er nog velen zouden volgen).
De week was erg rustig, dus even lekker bijkomen van het drukke en chaotische Paramaribo. De dag begon om kwart voor acht met het ochtendgebed en gezang. Hierna volgde een inventarisatie van de patiënten die zich al vroeg verzamelden op de banken voor de polikliniek. Aangezien er dus geen arts meer was, deed ik alleen de consulten. Er zat wel een broeder bij als tolk. De meeste dorpelingen, die Saramaccaans praten, spreken wel enkele woorden Nederlands, maar niet voldoende om een goede anamnese af te kunnen nemen. Een andere broeder runde de apotheek en dan waren er nog twee zusters, eentje voor de administratie en eentje voor het laboratorium. Laboratorium is een groot woord, want het was een klein hokje waar slechts een paar tests uitgevoerd kunnen worden, zoals de paracheck, de dikke druppel (op malaria) en zwangerschapstest. Overleg met een arts in de stad kon eventueel plaatsvinden middels de radiozender. Om een uur of elf was iedereen meestal geholpen. De broeders en zusters bleven tot twee uur buiten zitten, maar ik mocht al eerder weg. Als er dan toch nog een patiënt kwam, werd ik geroepen.
Naast de medische werkzaamheden in de ochtend, was het vooral relaxen. Veel zwemmen, wandelen in het oerwoud en dorpjes, kokosnoten slopen, vissen, lezen in een spannende ludlum etcetera. De bewoners van het dorp waren allemaal erg vriendelijk. Natuurlijk trek je veel bekijks als lange bakra, vooral van de kinderen. Toch komen er toch redelijk wat toeristen langs, die met zijn allen door het dorpje banjeren. Hun gidsen kwamen dan ook bijna dagelijks vragen of de groep iets vertellen over het werk van de medische zending. Was best apart, want ik zat er ook pas net.
Regenwater diende als drinkwater en het water voor andere doeleinden als toilet, afwas en baden haalde ik uit die grote watermassa in de voortuin. In de avonden sprak ik veel met broeder en onderbuurman Fonkie, hij kookte ook regelmatig (een combinatie van kokos, bananen en kippenpootjes met nagels en al ...). Ook in de late uren was het uitzicht erg mooi, de maan die de rivier verlicht, al die flonkerende sterren boven het donkere woud. Woensdagavond zagen we zelfs een raket opstijgen (vanuit het buurland Frans Guyana). Naast het beeld van een vuurpijl in de verte was ook duidelijk een laag brommend geluid te horen, terwijl de raketbasis honderden kilometers verderop is.
In de dorpjes waren ook enkele Amerikanen die namens het peacecorps daar twee jaar (!) verblijven. Op de vooravond van mijn vertrek vierde een van hen zijn verjaardag, tot in de late uurtjes hebben we bij kaarslicht gekaart. Er was wel elektriciteit afkomstig van de generator, maar enkel tussen 18:30 en 22:00. Daarna was het pikdonker en was een zaklamp dan ook van groots belang. ’s Nachts koelt het een paar graden meer af dan in de stad. Ondanks de vele oerwoudgeluiden, het geknaag van ratten en het gekrijs van vleermuizen heb ik buitengewoon goed geslapen.
Enfin, het was een hele mooie ervaring om zo met de natuur en de dorpelingen te leven.
De terugweg was trouwens niet meer zo vredig en rustig. De bank van de desbetreffende bus had geen leuning meer, voor me stond een cactus en naast me werd ik tegen het raam gedrukt, omdat er teveel personen meegingen. Twee lekke banden, vele spierkrampen en ruim vier uur later was ik weer in de stad. Ik zag helemaal rood van de bauxiet, omdat ik als enige vrije ruimte het open raam had.
Zo ging ik heen als blanke bakra, leefde een week tussen de bosnegers en kwam terug als roodhuidindiaan.
Bob kwam ik onderweg nog heel even tegen. Aanvankelijk zou hij vrijdag al komen opdat we een dag samen in Ladoani zouden spenderen, maar zijn slaap-waakritme werkte hier helaas niet aan mee. Aldus is hij zaterdag vertrokken om mij af te lossen op de post. Hij komt woensdag of donderdag al terug, aangezien het vrijdag een feestdag is in verband met de onafhankelijkheid. Op deze dag zullen wij dan ook de president (Venetiaan) een hand gaan schudden en wie weet onze grote vriend Jan-Peter, die op zijn bezem de oceaan over zal vliegen. En daarna .... Venezuela !! Aangezien er geen wegverbinding is tussen Brits Guyana en Venezuela, zullen we een stukje Brazilië mee moeten pakken (Boa Vista).
Veel liefs en bij deze voor de laatste maal: groeten uit Paramaribo !!
Op naar Venezuela ...
Mark
Zo, ik ben inmiddels weer teruggekeerd uit het binnenland, oftwel “het bos”.
Vorige week stond ik al om half acht op Schiphol (zoals ze het busstation op de Saramaccastraat noemen), bepakt met twee rugzakken en een grote vuilniszak met proviand voor een week. De “boeing” vertrok echter pas om kwart over negen. Na een hobbelige en stoffige busrit over de Afobakkaweg bereikten we vier uur later Atjoni; het einde van de weg. Op deze drukke transportlocatie vindt de overstap van de bus op de boot plaats. Al snel kwamen er vele bootsmannen aangerend, waaronder een uit Ladoani. De tocht over het water van de meanderende rivier was echt schitterend: met een klein bootje langs dat kolossale regenwoud, dat zo nu en dan deels onderbroken wordt door dorpjes. Twee maal moesten we en stukje lopen omdat de boot dan over diverse rotsformaties heen getild moest werd. In de hete droge tijd is de waterstand vaak erg laag.
Rond een uur of vier stopten we in Ladoani, de medische hoofdpost voor de omringende dorpjes, waaronder Nieuw Aurora. Een broeder stond me al op te wachten om de sleutels van de dokterswoning te overhandigen. De arts bleek net die dag ervoor te zijn vertrokken, dus ik had de gehele (boven)woning voor mezelf. Het huis bevindt zich aan de rivier en het uitzicht was daarom ook bijzonder mooi. In de rivier speelden kinderen op en langs de rotsen, vrouwen waren ijverig bezig met wassen en mannen zaten op hun gemak vanuit hun bootje te hengelen. Na snel mijn spullen gedumpt te hebben, nam ik mijn eerste verfrissende duik in de rivier (waarna er nog velen zouden volgen).
De week was erg rustig, dus even lekker bijkomen van het drukke en chaotische Paramaribo. De dag begon om kwart voor acht met het ochtendgebed en gezang. Hierna volgde een inventarisatie van de patiënten die zich al vroeg verzamelden op de banken voor de polikliniek. Aangezien er dus geen arts meer was, deed ik alleen de consulten. Er zat wel een broeder bij als tolk. De meeste dorpelingen, die Saramaccaans praten, spreken wel enkele woorden Nederlands, maar niet voldoende om een goede anamnese af te kunnen nemen. Een andere broeder runde de apotheek en dan waren er nog twee zusters, eentje voor de administratie en eentje voor het laboratorium. Laboratorium is een groot woord, want het was een klein hokje waar slechts een paar tests uitgevoerd kunnen worden, zoals de paracheck, de dikke druppel (op malaria) en zwangerschapstest. Overleg met een arts in de stad kon eventueel plaatsvinden middels de radiozender. Om een uur of elf was iedereen meestal geholpen. De broeders en zusters bleven tot twee uur buiten zitten, maar ik mocht al eerder weg. Als er dan toch nog een patiënt kwam, werd ik geroepen.
Naast de medische werkzaamheden in de ochtend, was het vooral relaxen. Veel zwemmen, wandelen in het oerwoud en dorpjes, kokosnoten slopen, vissen, lezen in een spannende ludlum etcetera. De bewoners van het dorp waren allemaal erg vriendelijk. Natuurlijk trek je veel bekijks als lange bakra, vooral van de kinderen. Toch komen er toch redelijk wat toeristen langs, die met zijn allen door het dorpje banjeren. Hun gidsen kwamen dan ook bijna dagelijks vragen of de groep iets vertellen over het werk van de medische zending. Was best apart, want ik zat er ook pas net.
Regenwater diende als drinkwater en het water voor andere doeleinden als toilet, afwas en baden haalde ik uit die grote watermassa in de voortuin. In de avonden sprak ik veel met broeder en onderbuurman Fonkie, hij kookte ook regelmatig (een combinatie van kokos, bananen en kippenpootjes met nagels en al ...). Ook in de late uren was het uitzicht erg mooi, de maan die de rivier verlicht, al die flonkerende sterren boven het donkere woud. Woensdagavond zagen we zelfs een raket opstijgen (vanuit het buurland Frans Guyana). Naast het beeld van een vuurpijl in de verte was ook duidelijk een laag brommend geluid te horen, terwijl de raketbasis honderden kilometers verderop is.
In de dorpjes waren ook enkele Amerikanen die namens het peacecorps daar twee jaar (!) verblijven. Op de vooravond van mijn vertrek vierde een van hen zijn verjaardag, tot in de late uurtjes hebben we bij kaarslicht gekaart. Er was wel elektriciteit afkomstig van de generator, maar enkel tussen 18:30 en 22:00. Daarna was het pikdonker en was een zaklamp dan ook van groots belang. ’s Nachts koelt het een paar graden meer af dan in de stad. Ondanks de vele oerwoudgeluiden, het geknaag van ratten en het gekrijs van vleermuizen heb ik buitengewoon goed geslapen.
Enfin, het was een hele mooie ervaring om zo met de natuur en de dorpelingen te leven.
De terugweg was trouwens niet meer zo vredig en rustig. De bank van de desbetreffende bus had geen leuning meer, voor me stond een cactus en naast me werd ik tegen het raam gedrukt, omdat er teveel personen meegingen. Twee lekke banden, vele spierkrampen en ruim vier uur later was ik weer in de stad. Ik zag helemaal rood van de bauxiet, omdat ik als enige vrije ruimte het open raam had.
Zo ging ik heen als blanke bakra, leefde een week tussen de bosnegers en kwam terug als roodhuidindiaan.
Bob kwam ik onderweg nog heel even tegen. Aanvankelijk zou hij vrijdag al komen opdat we een dag samen in Ladoani zouden spenderen, maar zijn slaap-waakritme werkte hier helaas niet aan mee. Aldus is hij zaterdag vertrokken om mij af te lossen op de post. Hij komt woensdag of donderdag al terug, aangezien het vrijdag een feestdag is in verband met de onafhankelijkheid. Op deze dag zullen wij dan ook de president (Venetiaan) een hand gaan schudden en wie weet onze grote vriend Jan-Peter, die op zijn bezem de oceaan over zal vliegen. En daarna .... Venezuela !! Aangezien er geen wegverbinding is tussen Brits Guyana en Venezuela, zullen we een stukje Brazilië mee moeten pakken (Boa Vista).
Veel liefs en bij deze voor de laatste maal: groeten uit Paramaribo !!
Op naar Venezuela ...
Mark
-
22 November 2005 - 08:03
Thijs:
He gasten,
Zo te horen hebben jullie veel mee gemaakt. Ben dan ook erg benieuwd naar jullie verhalen bij thuiskomst in ons kikkerlandje. Geniet van jullie vakantie in Venezuela (als het al niet vakantie was...;)
Hier gaat alles goed, ik heb net een nieuwe baan aangenomen en dat moet bij jullie thuiskomst maar is goed gevierd worden.
Veel plezier en soko soko vanuit Nederland -
22 November 2005 - 10:53
Suus:
Hallo, jongelui!
Nou,na het leuke verhaal van Mark gelezen te hebben
weet ik wat je moet doen, Bob!Mark aflossen in de bush.Als ik het zo lees, dan is het toch wel heel relaxed, een beetje een soort 'voorvakantie',lijkt
me.En daarna naar Venezuela.Wat een onderneming, geweldig!We
wensen jullie heel veel
plezier, pas op elkaar en
op jezelf! Goede reis en
tot in het koude thuisland.
Liefs,Suus. -
22 November 2005 - 20:26
Hans En Marianne:
Hallo Roodhuiden,
Spectaculaire avonturen in de binnenlanden,we hebben genoten van het prachtige verhaal.We zagen de kippepoten voor ons en hebben besloten om ze op het kerstmenu te zetten.
Heel veel groeten en liefs. -
27 November 2005 - 10:26
MJ:
Hee Mark, heb hier in Tanz echt te fantastische Sponge Bob sokken gekocht! En Bobby, sla jij in NL alvast de tuli's in?
Tot snel en reis/chill ze!
x -
28 November 2005 - 19:45
Peter:
Hey bakabana's!!!
Jammer dat jullie weg zijn gegaan, maar aan alles komt een einde.
Veel plezier in Venezuela en ik zal jullie site in de gaten houden.
Tot volgend jaar!
grtz
Peter -
29 November 2005 - 16:43
Anne-Marij:
Heeeey schatjes!!
Ons hier in NL een beetje in spanning houden, he?! Nou, ben HEEL blij dat jullie goed zijn aangekomen in Venezuela! Nog maar 4 weekjes en dan staan jullie weer op HOLLANDSE bodem! Jipppiieeee!! Tot snel! Kusjes! -
29 November 2005 - 18:42
Kim En Gemke:
Hallo Bob en Mark, hoe is het in Venezuela? We hopen dat alles goed is gegaan, waarschijnlijk is daar geen internet? We zien jullie weer in Nederland, gezellig een keertje stappen in de Fuik hihi! We missen jullie nu al! liefs Kim en Gemke -
01 December 2005 - 16:31
Marieke:
Hey Bob en Mark!!!
Hoe is het in Venezuela? Wij gaan vanavond terug naar Nederland. Maar ik zal jullie site in de gaten houden. We mailen. En nog heel veel plezier op jullie reis! En kijk uit voor die struikrovers he?!
Dikke kus en tot in Nederland van Marieke -
01 December 2005 - 19:45
Bart:
Hé brakabana's!
Hoe is 't leven in Venezuela? Goeie reis gehad? Ben erg benieuwd hoe jullie het daar hebben en of het nou drastisch anders is dan het o zo geweldige Suriname...
Ik vind het echt super jammer dat jullie er vandoor zijn, maar ja, so be it.
Ondertussen zijn onze tickets terug geboekt, we'll be back op 19 januari.
Heb een supertijd! En tot in het volgende jaar!
Greetz, Bart -
02 December 2005 - 14:21
Ilze:
ha jongens,
Jeetje wat een verhalen zeg!! En nu zeker aangekomen in Venezuela!! YES..... over 4 weekjes zie ik mijn grote broer weer... heb ik veel zin in!! dikke knuffel van mij!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
