Brownsberg (dag 12)

Vawaka??
Hier in Parimaribo gaat alles soko soko!!
Mark en ik zijn inmiddels al aardig aan de suriaamse gewoontes gewend. Vooral afspraken maken is hier erg lastig. Als je iets afgespoken hebt moet je maar hopen dat de afspraak ook zo door gaat als de planning was. Inmiddels weten we wel dat als iemand zegt dat hij zo komt, dat best nog wel eens 3 dagen later kan zijn.
De mensen hier zijn best relaxed, je hebt hier veel verschillende culturen en dat merk je goed, de ene bevolkings groep mopperd meestal weer over de andere, over het algemeen zijn de creolen hier wel het pispaaltje. Ze leven allemaal wel in goede harmonie met elkaar, dat is in sommige landen wel anders!! Wat me opgevallen is, is dat ze hier veel om andere geven, zo zie ik regelmatig een surinamer eten en drinken kopen voor een zwerver. Mark en ik hebben zo ook al heel wat hongerige buiken kunnen stillen. Meestal eten we dan een broodje mee, en dan hebben we de grootste schik. Je krijgt dan echt vanalles te horen.
Gister zijn we terug gekomen van brownsberg, dit is een natuurreservaat dat op 500 meter hoogte ligt. Hier hadden we een enorm mooi uitzicht over het brokoponde meer (stuwmeer zo groot als de gehele provincie utrecht), vooral de zonsopkomst was adembenemend. We zijn er in totaal 2 nachten geweest, overdag hebben we vooral veel gewandeld en van de amazone vegatatie mogen genieten. Helaas hebben we niet veel wilde dieren gezien: maar 1 aap. Vogels waren er wel in overvloed oa de kleine kolibri. We hebben de apen trouwens wel gehoord iedere ochtend werden we wakker van de brulapen, die weer eens bezig waren met een enrome brul wedstrijd.
De route naar brownsberg was overigens ook al een aardige belevenis. We hadden deze trip namelijk op ons zelf gedaan, dit in tegenstelling tot de andere touristen die georganiseerd gaan. Opzich is de reis goed verlopen behalve dan dat we in een busje zaten waar het maximale passagiers aantal dik overscheden werd. Het busje had ook nog een kapotte schokdemper, je kunt je voorstellen dat we dus aardig doorelkaar werden geklutst. We reden over een bauxiet weg, dit is een rode steensoort waaruit ze alliminium delven. Zo'n weg prudeceerd zoveel stof dat je er als het ware helemaal rood uit komt. Helaas kun je dit ook niet meer uit je kleren krijgen!!! Daar ging dus mijn laatste goede korte broek.
De terugreis was eveneens niet helemaal optimaal. Ik zat nu tussen 2 mannen in gedrukt, we zaten zo dicht tegenelkaar dat ik mijn nek letterlijk onder zijn oksels zat (smerig!!!!!). Volgende keer dus toch maar georganiseerd gaan, euh.... dat denken we toch niet, dit heeft veel meer charme en we hebben zo toch dik 60 euro uitgespaard.
Lief